اولین نشانه شیشه در ایران در حفاری های چغازنبیل میله های شیشه ای به رنگ سفید و سیاه بوده و براساس پژوهش های انجام شده کاربرد آن انعکاس نور در فضای داخلی بوده است.تاریخی که برای اولین شیشه یافت شده تخمین زده شده هزاره دوم پیش از میلاد است.
از قدیمی ترین اکتشافات شیشه ای همچنین می توان از مهره های شیشه ای در منطقه مارلیک استان گیلان نام برد که بر اساس تخمین باستان شناسان حدود 3 هزار سال قدمت دارند.
پس از ظهور اسلام در ایران استفاده از شیشه به اوج خود رسید و بیشترین کاربرد آن را در دوره سلجوقی می بینیم.در شهرهایی نظیر دمشق و قاهره هنر شیشه گری بسیار رواج داشته و کارگاه های زیادی به این هنر مشغول بوده اند. هنرمندان ایرانی نیز در این دوره فنون شیشه را از آنها آموختند وهمچنین هنرمندان ونیزی و فلورانسی نیز این هنر را از ایرانیان آموختند و آنرا وارد جهان غرب کردند. استفاده از تراش دادن و برشکاری شیشه در این دوره از مهمترین ویژگی شیشه کاری در این دوران می باشد.ازبیشترین آثار شیشه ای که در این دوران ساخته می شده میتوان به جام ها ، گلدان ها در اندازه های متفاوت، ظروف شیشه ای کوچک و بزرگ، عطردانها و اشیا تزئینی کوچک به شکل حیوانات اشاره کرد.
پس از حمله مغول به ایران متاسفانه این هنر با افول روبرو شد و جای خود را به کاشی کاری و سفالگری داد. در دوره تیموری هنر شیشه گری مجدد رواج پیدا کرد و شهرهای سمرقند و شیراز تبدیل به مراکز مهم شیشه گری ایران شدند اما پس از زمانی این هنر تضعیف شد تا زمان شاه عباس صفوی که هنرمندانی از خارج ایران برای آموزش فنون شیشه گری وارد کشور شدند و این هنر دوباره به اوج خود رسید.